Mieczysław Zembrzuski to postać o istotnym dorobku w polskiej inżynierii. Urodził się 16 lutego 1927 roku w Rypinie, a swoje życie zakończył 15 września 1990 roku we Wrocławiu.
Był uznawanym specjalistą w dziedzinie teorii spalania, co czyni go ważnym uczestnikiem rozwoju tej gałęzi nauki w Polsce. Jako profesor Politechniki Wrocławskiej, Zembrzuski odegrał kluczową rolę w kształceniu przyszłych pokoleń inżynierów oraz w prowadzeniu badań naukowych, które miały duże znaczenie dla branży energetycznej.
Życiorys
Mieczysław Zembrzuski miał bogate i pełne wyzwań życie. Ukończył szkołę powszechną w Toruniu, a następnie podjął naukę w gimnazjum, której nie udało się dokończyć z powodu wybuchu II wojny światowej. W obliczu tego tragicznego zwrotu wydarzeń, znalazł się z rodziną w Warszawie, gdzie w 1941 roku został aresztowany za uczestnictwo w tajnych kompletach edukacyjnych.
W kolejnych latach wojna zmusiła go do przebywania w różnych miejscach, takich jak Szczucin i ponownie Warszawę. Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, wznowił swoją edukację w liceum w Dąbrowie Tarnowskiej, a później kontynuował naukę w Legnicy. W 1947 roku, po ukończeniu kursu wstępnego, rozpoczął studia na Politechnice Wrocławskiej.
Swoją karierę akademicką zaczął już jako student – w 1951 roku uzyskał zatrudnienie na uczelni jako młodszy asystent w Katedrze Samochodów i Ciągników. Po dwóch latach, w 1953 roku, przeszedł do Katedry Pomiarów Maszyn. W 1961 roku, uzyskawszy dyplom doktora nauk technicznych, objął stanowisko adiunkta w Katedrze Elementów Maszyn na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej.
W 1963 roku związał się z Katedrą Kotłów Parowych, która później otrzymała nową nazwę Katedra Urządzeń Kotłowych, na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym. W 1970 roku potwierdził swoje kompetencje przedstawiając rozprawę dotyczącą spalania węgla, zdobywając habilitację. Pomimo swoich osiągnięć, przez siedem lat nie mógł uzyskać zgody na wyjazd na staż naukowy do USA, co udało się dopiero po długiej walce.
W swoim rozwoju zawodowym zdobył również doświadczenie międzynarodowe, odbywając staże w takich krajach jak Norwegia, Jugosławia czy Anglia. Od 1971 roku prowadził Zakład Teorii Spalania i Zakład Spalania i Detonacji, a od 1987 roku został zastępcą dyrektora Instytutu Techniki Cieplnej i Mechaniki Płynów. W latach 1981–1987 pełnił ważną funkcję prodziekana Wydziału Mechaniczno-Energetycznego. W 1979 roku został profesorem nadzwyczajnym, a rok później uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.
Jego prace naukowe były szeroko uznawane, a w roku akademickim 1985/1986 wygłosił wykład inauguracyjny dla Politechniki oraz Uniwersytetu Wrocławskiego na temat „Ekologia a rozwój ludzkości”. Został on wydany w piśmie „Sigma”. Mieczysław Zembrzuski był również aktywnym członkiem Polskiej Akademii Nauk, przewodnicząc Komisji Budownictwa i Mechaniki we wrocławskim oddziale PAN, a także był zaangażowany w działalność Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego.
Specjalizował się w teorii spalania, publikując niemal 170 prac w polskich i zagranicznych pismach naukowych oraz posiadając patenty dotyczące specjalistycznej aparatury naukowej. Ponadto, był członkiem kolegium redakcyjnego międzynarodowego czasopisma „Archivum Combustionis”. Po zakończeniu swojego życia, Mieczysław Zembrzuski został pochowany we Wrocławiu.
Przypisy
- Poczet dziekanów i prodziekanów Wydziału Mechaniczno-Energetycznego / Wydział Mechaniczno-Energetyczny [online], wme.pwr.edu.pl [dostęp 03.08.2022 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Stanisław Bukowski (inżynier) | Stanisław TobolczykOceń: Mieczysław Zembrzuski